میخ و مدیر و مشاور

یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچ کس نبود . روزی روزگاری در دیاری دور مقاماتش بر آن شدند تا با به کارگیری IT یا همان فناوری اطلاعات خودمان، سروسامانی به اوضاع و احوال شان دهند برای این کار ابتدا ساختمانی بزرگ بنا نمودند و چون این بنای بزرگ به اتمام رسید جهت اطلاع رسانی به همگان به جای نصب تابلو با ابتکاری هنری تخته سنگی بزرگ به قسمتی از ساحتمان برده و میخی عظیم را به نشانه آی در آی تی در آن فرو نمودند.
سال ها گذشت و با کوشش و تلاش مدیران مربوطه تمامی امور آن در دیار آنچنان سروسامانی گرفت که همه کارها با سرعت و دقت هر چه تمام تر انجام می شد تا آنجا که نه بوروکراسی پیچیده ای باقی مانده و نه کسی از کسی رشوه ای می خواست و خلاصه همه چیز شفاف بود و ریشه کن شده بود و به چنان پیشرفت و تکامل و رفاه و آسایشی رسیدند که نگو ونپرس.
القصه کار به جایی رسید که مدیر آن سازمان اعلام کرد اگر کسی یک مورد کوتاهی و نارسایی و مشکل را پیدا کند و خبر دهد به اندازه وزنش به او جواهر داده خواهد شد.
در تمام آن مدت نیز فقط دو نفر برای بیان انتقاد و گرفتن جایزه آمدند.
نفر اول آمد و گفت : مدیریت محترم ما به سلامت بادا، اگر چه این دیار غرق نعمت و رفاه است و همه به دعاگویی مشغولند اما این بنده مشکلی دارد و آن اینکه کثرت اطعمه و اشربه و کم تحرکی موجب اضافه وزن و فشار خون این حقیر گردیده است.مدیر انتقاد او را وارد دانست و هم وزنش به او جواهر دادند.
نفر دوم آمد و ابتدا کلی گریه کرد و گفت : ای مدیر نازنین و با تدبیر در عجبم از کسانی که می آیند خدمت شما و فقط به فکر منابع فردی شان هستند ولی این حقیر به جهت یک مساله سازمانی مصدع شده ام.
مدیر که این موضوع برایش جالب شده بود از مرد خواست که بنشیند و آن مساله سازمانی را بگوید. مرد نشست و گفت : ای نازنین مدیر، بدان و آگاه باش که در قسمتی از سازمان ، تخته سنگی هست که میخی به چه بزرگی تویش فرو کرده اند. خدا می داند که در طول این چند سال چقدر مردم بیچاره از پیر و جوان و زن و مرد که اتفاقی به بالای آن تخته سنگ رفته اند، پایشان به آن میخ گیر کرده و خورده اند زمین، خدا می داند چقدر از ارباب رجوع ما با دیدن آن میخ فکرهای بد کرده و از این دیار متواری شده اند و چقدر از همکاران ما بر اثر بالا روی از آن تخته سنگ و برخورد با آن میخ چه لطماتی دیده اند.
اصلا از کجا معلوم که این میخ توطئه ای نباشد که بیگانگان بر این سازمان فرو کرده اند.
خلاصه آنقدر از تاثیرات زیست محیطی و اخلاقی و استراتژیک آن میخ گفت که مدیر متقاعد شد و به او جایزه داد و روانه اش کرد . پس از رفتن مرد ، مدیر برای رفع مشکل میخ فرو رفته در قسمتی از سازمان جلسه مشورتی تشکیل داد.مدیر مساله را با مشاوران در میان گذاشت و از آنان راه چاره خواست.
مشاور اول گفت : قربان آن میخ یادگاریست از گذشتگان و نیاکان ما و تنها میراث فرهنگی باقی مانده از آن زمان ها است که نتوانسته اند آن را از دیار ما خارج کنند بگذارید سر جایش بماند.
مدیر گفت بماند که چی ؟ که ارباب رجوع را ضرر و زیان برساند میهمانان عزیز را بزند زمین ؟
مشاور دوم گفت : دستور بفرمایید آن میخ را بیرون آورند و ببرند فرو کنند توی جای دیگه که جلوی دست و پا نباشد.
مشاور سوم گفت : ای آقا یک چیزی می فرماییدها اگر بیرون آمدنی بود که الان اینجا نبود.
نه آقا بیرون کشیدنی نیست ناجور فرو رفته لامصب.
مشاور چهارم گفت : همین است که می گویند گاهی یک آدم نادان یک میخ را در تخته سنگی فرو می کند که چهل تا آدم عاقل نمی توانند بیرون بکشند و ارشمیدس وار ادامه داد : یک فکری ! یک تابلو کنار تخته سنگ نصب می کنیم و ضمن بر شمردن فواید فاوا برای ارباب رجوع اولاً می گوییم که این میخ همان آی است در آی تی و سپس می نویسیم ای آقا و ای خانم عزیزی که می روی بالای تخته سنگ مواظب باش پایت به میخ گیر نکند و به زمین نخوری.
مدیر گفت : خیر بی فایده است بلکه آن ارباب رجوع عزیز سواد نداشت یا چشمش ضعیف بود و تابلو را ندید.
مشاور پنجم گفت : بنده درباره خوردگی مختصر مطالعاتی دارم اگر بشود یک جوی آبی یک سد سیوندی یک چیزی آن اطراف درست کرد میخ به مرور زمان زنگ می خورد و دچار خوردگی می شود می رود پی کارش.
مشاور ششم گفت : می بینید تو را به خدا تمام وقتمان دارد برای یک میخ بی قابلیت صرف می شود
اصلا آن قسمت سازمان که میخ و تخته سنگ در آن قرار دارد به چه دردمان می خورد؟ از بنده می شنوید تمام آن قسمت را بدهید برود تا میخ و تخته سنگ برود در حوزه استحفاظی رقیب.
هشت سال بعد :
مشاور چهار هزار و پانصد و بیستم گفت : اصلا به نظر بنده دور تخته سنگ و میخ را دیوار و سیم خاردار بکشید تا مردم بدانند که در صورت نزدیک شدن به محل، امنیت جانی نخواهند داشت.
مشاور چهار هزار و پانصد و بیست و یکم گفت : ای آقا آن وقت چو می اندارند که آنجا پنهان کاری می کنند.
ما از این داستان نتیجه می گیریم که مشورت در کارهای سازمانی خوب است.