یکپارچه سازی سیستم‌های سازمانی
در اوایل دهه ۱۹۹۰ مهندسین و کارشناسان شبکه توانستند راه‌حلی به نام برنامه‌ریزی یکپارچه سازمانی (ERP) ایجاد نمایند که در آن سیستم‌های اطلاعاتی بر مبنای قابلیت‌های رایانه‌ای طراحی شده تا فرآیندها و فعالیت‌های سازمان را در حوزه‌های گوناگون مانند مالی، منابع انسانی، زنجیره تامین و… یکپارچه نمایند و توانایی تصمیمگیری و تصمیم‌سازی درون سازمانی را افزایش دهند.
- اهمیت یکپارچه سازی سازمانی
در گذشته برای هر یک از فرآیندها یا وظیفهها، سیستم‌های جداگانه معروف به سیستم‌های جزیرهای در محدوده آن فرآیند و وظیفه تهیه میشد که در زمان خود مزایای زیادی را به همراه داشت اما برخی مشکلاتی از جمله ناتوانی در اتصال سیستمها به یکدیگر موجب شد تا مهندسین شبکه به دنبال راه دیگری باشند چرا که طراحی سیستمها در مورد بخشی از سازمان بود که اهداف کلی سازمان را به نحو مطلوب برآورده نمیکرد. به عنوان مثال یک سازمان بزرگ را که شامل چندین بخش همچون بخش مکانیک، برق و الکترونیک، فناوری اطلاعات و … است نیازمند سیستم‌های منفک و مجزا میباشد که برای هر یک از این سیستمها نیز باید هزینههای زیادی صرف شود، از این رو مهندسی در پی چاره از سیستم یکپارچهسازی سازمانی استفاده نمودند. این کار علاوه بر هماهنگی میان بخشهای مختلف سازمان، از هزینههای اضافی نیز جلوگیری میکرد.
در این روش یک سیستم متشکل از تعدادی زیر سیستم مستقل، ولی مرتبط با هم طراحی شده است و هدف از آن به اشتراک گذاشتن کارآمد و یکپارچه دادهها، نرم افزارها و فرایندهای سازمانی در درون یک بستر سازمانی میباشد. در سیستم یکپارچهسازی سازمانی، ارتباط بین اطلاعات نرم افزارها و سیستم‌های متنوع سازمانی نوعی محیط جدید مجازی را ایجاد میکند که شامل «بستر» و «معماری» مورد نیاز برای تعاملپذیری سامانهای سازمانی است.
- رهیافتهای یکپارچگی
- Data Integration
یکی از سادهترین راههای یکپارچگی سازمانی Data Integration است که در آن منابع اطلاعاتی بین نرم افزارهای مختلف مبادله میشود تا جامعیت و صحت اطلاعات نرم افزارهای مختلف با یکدیگر امکانپذیر شود. برخی مکانیزمهای این رهیافت به صورت زیر میباشد:
- زمانی که نرم افزار، دادههای اطلاعاتی بانک مربوط به خود را تغییر دهد
- زمانی که به طور اتوماتیک دادههای دیگر بانکهای مربوط نیز به روزرسانی گردند
- زمانی که ایجاد بانکهای اطلاعاتی توزیع شده با تعیین سطوح دسترسی برای نرم افزار صورت گیرد.
- Point-to-Point Application Connections
در این رهیافت نرم افزارهایی که قرار است با یکدیگر پیوند برقرار کنند، بر طبق استانداردها و پروتکلهای مورد توافق دو طرف کانالی ایجاد میکنند. به گونهای که نرم افزار متقاضی یک درخواست اطلاعات را در قالب فرمت نرم افزار گیرنده تبدیل و ارسال مینماید. این رهیافت زمانی قابل استفاده است که تعداد نرم افزارها محدود باشد اما با زیاد شدن نرم افزارها و تنوع فناوریها میزان اتصالات و تعاملات افزایش پیدا میکند که توسعه و مدیریت آن پیچیده میشود.
- Portals
وظیفه پرتالها ارائه خدمات وابسته به منابع مختلف از طریق یک واسط استاندارد و یکپارچه میباشد. یکپارچگی و ارتباط سیستم‌های سازمانی از طریق پرتالها ایجاد نمیشود بلکه پرتالها ارائه سرویسهای سیستم‌های متنوع به کاربران را یکپارچه میکنند. بنابراین باید آنها را در ردیف رهیافتهای یکپارچهساز میان ارائه سرویس به ذینفعان به شمار آورد.
- (Integration broker (EAI
در این رهیافت به واسطه تبدیل فرمت پیامها، یکپارچه سازی نرم افزاهای تنوع سازمانی صورت میگیرد. این رهیافت حاوی تکنولوژی و تکنیکهای مختلفی برای یکپارچه نمودن نرم افزارهای متنوع سازمانی میباشد که در آن انواعی از پیامهای بین نرم افزاری بین پایگاههای داده، فراخوانی مولفهها و سرویسهای سطح پائین استفاده میشود.
نرم افزار موجود در این رهیافت پیامهای خود را با فرمت و استاندارد خود ارسال میکند. میان افزار استفاده شده در این رهیافت مسئولیت تشخیص فرمت، نوع پیام دریافتی و مقصد آن را بر عهده دارد تا پیام را به فرمت تکنولوژی مقصد تبدیل نموده و ارسال کند.
- SOA wit ESB
در رهیافت SOA wit ESB به جای تلاش برای پیوند سیستم‌های ناهماهنگ، اصل را بر ساخت سیستمها و مولفههای خودش تعریف میکند و آن را مستقل از فناوری قرار داده که در بستر گذرگاه، سرویس سازمان توسط سیستمها فراخوانی میگردند. در معماری سرویسگرا توسعه و طراحی سیستم‌های سازمانی یکپارچه عمل میکنند و دیگر نیازی به ابداع متد و روشی برای ارتباط میان آنها نیست. این رهیافت میتواند یکپارچگی را در سطوح مختلف داده، فرایند و سرویس پشتیبانی نماید.